| ده برادر قحطشان کرده نفور | پیش یوسف آمدند از راه دور | |
| از سر بی‌چارگی گفتند حال | چاره‌ای می‌خواستند از تنگ حال | |
| روی یوسف بود در برقع نهان | پیش یوسف بود طاسی آن زمان | |
| دست زد بر طاس یوسف آشکار | طاسش اندر ناله آمد زار زار | |
| گفت حالی یوسف حکمت شناس | هیچ می‌دانید کین آواز طاس | |
| ده برادر برگشادند آن زمان | پیش یوسف از سر عجزی زفان | |
| جمله گفتند ای عزیر حق شناس | کس چه داند بانگ آید ز طاس | |
| یوسف آنگه گفت من دانم درست | کو چه گوید با شما ای جمله سست | |
| گفت می‌گوید شما را پیش ازین | یک برادر بود حسنش بیش ازین | |
| نام یوسف داشت، که بود از شما | در نکویی گوی بر بود از شما | |
| دست زد بر طاس از سر باز در | گفت برگوید بدین آواز در | |
| جمله افکندید یوسف را به چاه | پس بیاوردید گرگی بی‌گناه | |
| پیرهن در خون کشیدید از فسون | تا دل یعقوب از آن خون گشت خون | |
| دست زد بر طاس یک باری دگر | طاس را آورد در کاری دگر | |
| گفت می‌گوید پدر را سوختید | یوسف مه روی را بفروختید | |
| با برادر کی کنند این ، کافران | شرم تان باد از خدا ای حاضران | |
| زان سخن آن قوم حیران آمده | آب گشتند، از پی نان آمده | |
| گرچه یوسف را چنان بفروختند | برخود آن ساعت جهان بفروختند | |
| چون به چاه افکندنش کردند ساز | جمله در چاه بلا ماندند باز | |
| کور چشمی باشد آن کین قصه او | بشنود زین برنگیرد حصه او |