احمد حنبل امام عصر بود | شرح فضل او برون از حصر بود | |
چون ز فکر و علم خالی آمدی | زود پیش بشر حافی آمدی | |
گر کسی در پیش بشرش یافتی | در ملامت کردنش بشتافتی | |
گفت آخر تو امام عالمی | از تو داناتر نخیزد آدمی | |
هرک میگوید سخن مینشنوی | پیش این سر پا برهنه میدوی | |
احمد حنبل چنین گفتی که من | گوی بردم در احادیث و سنن | |
علم من زو به بدانم نیک نیک | او خدا را به زمن داند ولیک | |
ای ز بیانصافی خود بیخبر | یک زمان انصاف ره بینان نگر |