| زو یکی پرسید کای صاحب قبول | تو چه می‌گویی ز یاران رسول | |
| گفت من از حق نمی‌آیم به سر | کی توانم داد از یاران خبر | |
| گرنه در حق جان و دل گم دارمی | یک نفس پروای مردم دارمی | |
| آن نه من بودم که در سجده گهی | خار در چشمم شکست اندر رهی | |
| بر زمین خونم روان شد از بصر | من ز خون خویش بودم بی‌خبر | |
| آنک او را این چنین دردی بود | کی دل کار زن و مردی بود | |
| چون نبودم تا که بودم خودشناس | دیگری را کی شناسم در قیاس | |
| تو درین ره نه خدا و نه رسول | دست کوته کن ازین رد و قبول | |
| تو کفی خاکی درین ره خاک شو | از تبرا و تولا پاک شو | |
| چون کفی خاکی سخن از خاک گوی | جمله را تو پاک دان و پاک گوی |