| درنگر اول که با آدم چه کرد | عمرها بر وی در آن ماتم چه کرد | |
| بازبنگر نوح را غرقاب کار | تا چه برد از کافران سالی هزار | |
| باز ابراهیم را بین دل شده | منجنیق و آتشش منزل شده | |
| باز اسمعیل را بین سوگوار | کبش او قربان شده در کوی یار | |
| باز در یعقوب سرگردان نگر | چشم کرده در سر کار پسر | |
| باز یوسف را نگر در داوری | بندگی و چاه و زندان بر سری | |
| باز ایوب ستمکش را نگر | مانده در کرمان و گرگان پیش در | |
| باز یونس را نگر گم گشته راه | آمده از مه به ماهی چند گاه | |
| باز موسی را نگر ز آغاز عهد | دایه فرعون و شده تابوت مهد | |
| باز داود زره‌گر را نگر | موم کرده آهن از تف جگر | |
| باز بنگر کز سلیمان خدیو | ملک وی بر باد چون بگرفت دیو | |
| باز آن را بین که دل پر جوش شد | اره بر سر دم نزد خاموش شد | |
| باز یحیی را نگر در پیش جمع | زار سر بریده در طشتی چو شمع | |
| باز عیسی را نگر کز پای دار | شد هزیمت از جهودان چند بار | |
| باز بنگر تا سر پیغامبران | چه جفا و رنج دید از کافران | |
| تو چنان دانی که این آسان بود | بلکه کمتر چیز ترک جان بود | |
| چند گویم چون دگر گفتم نماند | گر گلی کز شاخ می‌رفتم نماند | |
| کشته‌ی حیرت شدم یکبارگی | می‌ندانم چاره جز بی‌چارگی | |
| ای خرد در راه تو طفلی بشیر | گم شده در جست و جویت عقل پیر | |
| در چنان ذاتی من آنگه کی رسم | از زعم من در منزه کی رسم |