| آفرین جان آفرین پاک را | آنکه جان بخشید و ایمان خاک را | |
| عرش را بر آب بنیاد او نهاد | خاکیان را عمر بر باد او نهاد | |
| آسمان را در زبردستی بداشت | خاک را در غایت پستی بداشت | |
| آن یکی را جنبش مادام داد | وان دگر را دایما آرام داد | |
| آسمان چون خیمه‌ی برپای کرد | بی ستون کرد و زمینش جای کرد | |
| کرد در شش روز هفت انجم پدید | وز دو حرف آورد نه طارم پدید | |
| مهره‌ی انجم ز زرین حقه ساخت | با فلک در حقه هر شب مهره باخت | |
| دام تن را مختلف احوال کرد | مرغ جان را خاک در دنبال کرد | |
| بحر را بگذاشت در تسلیم خویش | کوه را افسرده کرد از بیم خویش | |
| بحر را از تشنگی لب خشک کرد | سنگ را یاقوت و خون را مشک کرد | |
| روح را در صورت پاک اونمود | این همه کار از کفی خاک او نمود | |
| عقل سرکش را به شرع افکنده کرد | تن به جان و جان به ایمان زنده کرد | |
| کوه را هم تیغ داد و هم کمر | تا به سرهنگی او افراخت سر | |
| گاه گل در روی آتش دسته کرد | گاه پل بر روی دریا بسته کرد | |
| نیم پشه بر سر دشمن گماشت | بر سر او چار صد سالش بداشت | |
| عنکبوتی را به حکمت دام داد | صدر عالم را درو آرام داد | |
| بست موری را کمر چون موی سر | کرد او را با سلیمان در کمر | |
| خلعت اولاد عباسش بداد | طاء و سین بی‌زحمت طاسش بداد | |
| پیشوایانی که ره بین آمدند | گاه و بی‌گاه از پی این آمدند | |
| جان خود را عین حیرت یافتند | هم ره جان عجز و حسرت یافتند |