| این خاک ز لطف نور برخاست | وانگاه روان شد از چپ و راست | |
| شد جانوری که آشیانش | برتر ز ضمیر و وهم داناست | |
| هر لحظه ز فیض و فضل آن نور | بزمی و بساط دیگر آراست | |
| سری که فلک نبود محرم | بر چهره‌ی او چو روز پیداست | |
| نقدی که خلاصه‌ی دو کون است | در جنب وجود او مهیاست | |
| مطلوب ظهور سر امر است | مقصود وجود نقش اشیاست | |
| درج گهر و کنوز غیب است | غواص بحور دین و دنیاست | |
| در کوکبه‌ی طلوع آدم | منجوق و لوای عز والاست | |
| کین وصف چنین به رمز عشاق | بر قد قبای او بود راست | |
| سودازدگان دین و دنیی | هرگز شنوند این سخن نی |