گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی
|
|
شک نبودی کان سخن بر خلق کمتر گویمی
|
راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلی خلق
|
|
گر تو را اهلیتی بودی تو را بر گویمی
|
چند گویی راز دل ناگفته مگذار و بگو
|
|
خود نگویی تا کرابرگویمی گر گویمی
|
زیرکان هستند کز پالان جوابم آورند
|
|
فیالمثل در پیش ایشان گر من از خر گویمی
|
کو کسی کاسرار چون بشنود دریابد ز من
|
|
پیش او هر ساعتی اسرار دیگر گویمی
|
کو کسی کز وهم پای عقل برتر مینهد
|
|
تا سخن با او بسی از عرش برتر گویمی
|
کوکسی کو عبره خواهد کرد ازین دوزخ سرای
|
|
تا من از صد نوع با او شرح معبر گویمی
|
کو کسی کو هرچه میبیند نه رای آرد به خود
|
|
تا دلش را نسخهی عالم مقرر گویمی
|
کو کسی کز سینه کرسی کرد واز دل عرش ساخت
|
|
تا مثال عالم صغریش از بر گویمی
|
کو کسی کو در میان زندگی یک ره بمرد
|
|
تا میان زندگیش از سر محشر گویمی
|
کو کسی کز دین چو بومسلم تبر زد روز و شب
|
|
تا ز صدق یار غار و حلم حیدر گویمی
|
کو دلی کز حلقهی گردون به همت بر گذشت
|
|
تا بر آن دل هفت گردون حلقهی در گویمی
|
کو یکی مفلس که در ششدر فرومانده است سخت
|
|
تا ره بگریختن زین هفت ششدر گویمی
|
کو یکی کز قعر صد ظلمت نهد یک گام پیش
|
|
تا ز نور فیض دریای منور گویمی
|
کو یکی طوطی شکر چین که تا در پیش او
|
|
هر زمانی صد سخن شیرین چو شکر گویمی
|
کو یکی گوهر شناس گوهر دریای عشق
|
|
تا ز سر هفت در و چار گوهر گویمی
|
کو یکی غواص تیز اندیشهی بسیار دان
|
|
تا عجایبهای این دریای منکر گویمی
|
کو یکی سرگشته همچو گوی دریای طلب
|
|
تا بدو اسرار این میدان اخضر گویمی
|
کو یکی طاقی که جفتش نیست در باب خرد
|
|
تا ز دواری این طاق مدور گویمی
|
کو یکی صاحب مشامی کز یمن بویی شنید
|
|
تا ز مشک تبتی وز عود و عنبر گویمی
|
کو یکی پاکیزه طبع راست فهم پاک دل
|
|
تا به زیر هر سخن صد راز مضمر گویمی
|
کو سخن دانی که او را منطقالطیر آرزوست
|
|
تا ز مرغ جان سخن از جانش خوشتر گویمی
|
کو سکندر حکمتی حکمتپژوه تشنهدل
|
|
تا صفات آب خضر و حوض کوثر گویمی
|
کو فریدونی که گاوان را کند قربان عید
|
|
تا من اندر عید گه الله اکبر گویمی
|
نی خطا گفتم خطا کو غازیی شمشیرزن
|
|
تا به پیش او صفات نفس کافر گویمی
|
تا کی از نفسم که هم ناگفته ماند شرح او
|
|
گو هزاران شرح او را من ز هر در گویمی
|
گر من از مردان دین آگاهمی هرگز کجا
|
|
با چنین نامردی از مردان رهبر گویمی
|
دامن اندر چینمی از خود اگر هر دم برون
|
|
راز مردان جهان با دامن تر گویمی
|
جز سخن چیزی ندارم گر مرا چیزیستی
|
|
با چنان چیزی کجا دیوان و دفتر گویمی
|
گر از آن دریای معنی قطرهای بودی مرا
|
|
حاش لله گر من از اعراض و جوهر گویمی
|
در هوای حق اگر یک ذره نوری دارمی
|
|
نیستی ممکن که از خورشید انور گویمی
|
کاشکی مستغرق آن نور بودی جان من
|
|
زانکه گر مستغرقستی آن بهم در گویمی
|
گر من اندر ملک دین گنج قناعت دارمی
|
|
خویشتن را ملکت عالم میسر گویمی
|
طفل را هم ماندهی حرفی و گرنه طفلمی
|
|
من الف را گاه در بن گاه بر سر گویمی
|
ای خدا نقصان مده در جوهر ایمان من
|
|
گر به جز تو در دو عالم بندهپرور گویمی
|
در بقا عزت تو را و در فنا لذت مرا
|
|
مستمی گر با تو خود را من برابر گویمی
|
یارب از نفس پلیدم پاک کن تا خویش را
|
|
همچو عیسی جاودان خود را مطهر گویمی
|
گر دل عطار پست نفس خاکی نیستی
|
|
از بلندی شعر فوق هفت اختر گویمی
|