گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی
|
|
شک نبودی کان سخن بر خلق کمتر گویمی
|
راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلی خلق
|
|
گر تو را اهلیتی بودی تو را بر گویمی
|
چند گویی راز دل ناگفته مگذار و بگو
|
|
خود نگویی تا کرابرگویمی گر گویمی
|
زیرکان هستند کز پالان جوابم آورند
|
|
فیالمثل در پیش ایشان گر من از خر گویمی
|
کو کسی کاسرار چون بشنود دریابد ز من
|
|
پیش او هر ساعتی اسرار دیگر گویمی
|
کو کسی کز وهم پای عقل برتر مینهد
|
|
تا سخن با او بسی از عرش برتر گویمی
|
کوکسی کو عبره خواهد کرد ازین دوزخ سرای
|
|
تا من از صد نوع با او شرح معبر گویمی
|
کو کسی کو هرچه میبیند نه رای آرد به خود
|
|
تا دلش را نسخهی عالم مقرر گویمی
|
کو کسی کز سینه کرسی کرد واز دل عرش ساخت
|
|
تا مثال عالم صغریش از بر گویمی
|
کو کسی کو در میان زندگی یک ره بمرد
|
|
تا میان زندگیش از سر محشر گویمی
|
کو کسی کز دین چو بومسلم تبر زد روز و شب
|
|
تا ز صدق یار غار و حلم حیدر گویمی
|
کو دلی کز حلقهی گردون به همت بر گذشت
|
|
تا بر آن دل هفت گردون حلقهی در گویمی
|
کو یکی مفلس که در ششدر فرومانده است سخت
|
|
تا ره بگریختن زین هفت ششدر گویمی
|
کو یکی کز قعر صد ظلمت نهد یک گام پیش
|
|
تا ز نور فیض دریای منور گویمی
|
کو یکی طوطی شکر چین که تا در پیش او
|
|
هر زمانی صد سخن شیرین چو شکر گویمی
|
کو یکی گوهر شناس گوهر دریای عشق
|
|
تا ز سر هفت در و چار گوهر گویمی
|
کو یکی غواص تیز اندیشهی بسیار دان
|
|
تا عجایبهای این دریای منکر گویمی
|
کو یکی سرگشته همچو گوی دریای طلب
|
|
تا بدو اسرار این میدان اخضر گویمی
|
کو یکی طاقی که جفتش نیست در باب خرد
|
|
تا ز دواری این طاق مدور گویمی
|
کو یکی صاحب مشامی کز یمن بویی شنید
|
|
تا ز مشک تبتی وز عود و عنبر گویمی
|