| به زیر پرده سیه جامه‌ی خلیفه نشاند | که هست مدرک اشکال و مبصر الوان | |
| ز راست و چپ دو صدف راست کرد از پی سمع | که پر جواهر معنی شود ز لحن لسان | |
| به دست قدرت خود نافه‌ی مشام گشاد | که تا ز سوی یمن بشنود دم رحمان | |
| ز صنع خود پس سی و دو دانه مروارید | فراخت تیغ زبان در میان درج دهان | |
| حواس را شفعی داد سوی محسوسات | وزین حواس که گفتم رهی گشاد به جان | |
| که تا به واسطه‌ی حس ز اهل معنی گشت | به قدر مرتبه‌ی خویش جان معنی دان | |
| هزار سال اگر فکر می‌کنی در حس | حقیقتش نشناسی به حجت و برهان | |
| به عقل ریزه‌ی خود چون به کنه حس نرسی | به کنه جان نتوانی رسید پس آسان | |
| چو کنه جان نشناسی تو و حقیقت حس | مکن به کنه خداوند دعوی عرفان | |
| اگر تو در ره کنه خدای از سر عقل | به وجه راست تفکر کنی هزار قران | |
| به عاقبت ز سر عاجزی و حیرانی | برآیی از دل و جان و فروشوی حیران | |
| چو زهره نیست تو را گرد ذات او گشتن | ز ذات در گذر و گرد صنع کن جولان | |
| هلاک خویش مجوی و به گرد ذات مگرد | که وادیی است که آن را پدید نیست کران | |
| چگونه عقل تو یارد به گرد ذاتی گشت | که هست نه فلکش حلقه‌ی در ایوان | |
| بدان که عقل تو یک قطره است و قطره‌ی آب | چگونه فهم کند کنه بحر بی‌پایان | |
| بسا کسا که ز عالم نشان او گم شد | میان خاک بریخت و ازو نیافت نشان | |
| برو گزاف مگو چون به کنه او نرسی | که هرچه عقل تو اندیشه کرد نیست چنان | |
| ببین که چند هزاران فرشته‌اند مدام | بمانده بر درش انگشت عجز به دندان | |
| فرشتگان چو به کنه خدای می‌نرسند | سرشتگان گل و آب کی رسند بدان | |
| کمال عزت او بین و دم مزن زنهار | که خامشی است درین درد جمله را درمان |