| دلا گذر کن ازین خاکدان مردم خوار | که دیو هست درو بس عزیز و مردم خوار | |
| همان به است که شیران ز بیشه برنایند | که گربگان تنک‌روی می‌کنند شکار | |
| همان به است که بازانش پر شکسته بوند | ز عالمی که کلنگش بود قطار قطار | |
| همان به است که گل زیر غنچه بنشیند | که وقت هست که سر تیزیی نماید خار | |
| همان به است که کنجی گزیند اسکندر | چو روستایی ده گنج می‌نهد به حصار | |
| همان به است که پنهان بماند آب حیات | که آب شور فزون دارد این زمان مقدار | |
| برو خموش که در پیش چشم مشتی کور | چه سنگ‌ریزه فشانی چه لل شهوار | |
| به روزگار ز چشم آب آر و دست بشوی | که بر تو آتش دوزخ همی‌کنند انبار | |
| سزد که کرکس مردار خوار خوانندت | که ترک می‌نتوان گرفتن این مردار | |
| به پای خویش به گور آمدی سر خود گیر | که چرخ از پی تو دارد آتشین مسمار | |
| اگر زمانه زمانت نداد دل خوش دار | که یک زمان است خوشی زمانه‌ی غدار | |
| میان طشت پر آتش شکنجه را خوش باش | که هست گرد تو این طشت آتشین دوار | |
| چو نیست کار جهان پایدار سر بر نه | وزین زمانه‌ی ناپایدار دست بدار | |
| یقین بدان که عروس جهان همه جایی است | کز اندرون به نکال است و از برون به نگار | |
| ز عالمی به چه نازی که گر نگاه کنی | پر آدمی است زمینش کنار تا به کنار | |
| عجب درین که یکی بازماند و هر روز | فرو شدند درین بادیه هزار هزار | |
| نه هیچ کس خبری باز داد ازین ره دور | نه هیچ کس گرهی برگشاد ازین اسرار | |
| چو خفتگان همه در زیر خاک بی‌خبرند | خبر چگونه دهندت ز حال روز شمار | |
| که این چه راه و چه وادی است این که چندین خلق | بدو فروشد و از هیچ کس نماند آثار | |
| به چشم عقل خموشان خاک را بنگر | اسیر مانده و در خاک و خون به زاری زار |