| ابر گرینده به یک گریه گهر می‌ریزد | غنچه بر شاخ ز بس خنده سپر می‌آرد | |
| سمن تازه که از لطف به بازی است گروه | بر سر پای همی عمر به سر می‌آرد | |
| ارغوان هر سحری شبنم نوروزی را | بهر تسکن صبا همچو شرر می‌آرد | |
| یاسمن دست‌زنان بر سر گل می‌نازد | لاله دل از دل من سوخته‌تر می‌آرد | |
| نرگس سیمبر آن را که فروشد عمرش | بر سر کاسه‌ی سر خوانچه‌ی زر می‌آرد | |
| سبزه از بهر زمین بوسی اسکندر عهد | روی بر خاک سوی راه گذر می‌آرد | |
| خسرو روی زمین فخر وجود آنکه ز جود | دستش از بحر کرم گوهر و زر می‌آرد | |
| مهد خورشید که زنجیره‌ی زرین دارد | هر مه از ماه نوش حلقه‌ی در می‌آرد | |
| خسروا در دل خصم تو ز غصه شجری است | که برش محنت و اشکوفه ضرر می‌آرد | |
| آفتابی تو و کوهی است عدو لیک ز برف | بنگرش تا ز کجا تا چه قدر می‌آرد | |
| دشمنت را که شب از شب بترش باد فلک | روزش از روز همه عمر بتر می‌آرد | |
| خسروا خاطر عطار ز دریای سخن | نعت منثور تو در سلک درر می‌آرد | |
| نیست در باب سخن در خور من یک هنری | گو بیاید هلا هر که هنر می‌آرد | |
| عیسی نظمم و هر نظم که آرد دگری | در میان فضلا زحمت خر می‌آرد | |
| ختم کردم سخن و هرکه پس از من گوید | پیش دریای گهر آب شمر می‌آرد | |
| تا که هشتم به ششم دور به هم می‌گردد | تا نهم دور نه چون دور دگر می‌آرد | |
| تو فروگیر به کام دل خود هشت بهشت | که عدو رخت سوی هفت سقر می‌آرد |