| توشه‌ی این ره بساز آخر که مردان جهان | در چنین راهی فرو ماندند چون خر در خلاب | |
| غره‌ی دنیا مباش و پشت بر عقبی مکن | تا چو روی اندر لحد آری نمانی در عقاب | |
| شب چو مردان زنده‌دار و تا توانی می‌مخسب | زانکه زیر خاک بسیاریت خواهد بود خواب | |
| بس که تو در خاک خواهی بود و زین طاق کبود | بر سر خاک تو می‌تابد به زاری ماهتاب | |
| چون نمی‌دانی که روز واپسین حال تو چیست | در غرور خود مکن بیهوده چندینی شتاب | |
| کار روز واپسین دارد که روز واپسین | از سیاست آب گردد زهره شیر از عتاب | |
| تکیه بر طاعت مکن زیرا که در آخر نفس | هیچکس را نیست آگاهی که چون آید زباب | |
| چون به یک دم جمله چون شمعی فروخواهیم مرد | پس چرا چون شمع باید دید چندین تف و تاب | |
| چون سر و افسر نخواهد ماند تا می‌بنگری | چه کلاه ژنده و چه افسر افراسیاب | |
| گر همی‌بینی که روزی چند این مشتی گدا | پادشا گشتند هان تا نبودت هیچ انقلاب | |
| زانکه این مشتی دغل کار سیه دل تا نه دیر | همچو بید پوده می‌ریزند در تحت التراب | |
| زیر خاک از حد مشرق تا به مغرب خفته‌اند | بنده و آزاد و شهری و غریب و شیخ و شاب | |
| دل منه بر چشم و دندان بتان، کین خاک راه | چشم، چون بادام و دندان است چون در خوشاب | |
| آنکه از خشمش طناب خیمه مه می‌گسست | در لحد اکنون کفن در گردن او شد طناب | |
| وانکه پیراهن زتاب خویشتن نگشاد باز | تا کفن سازندش از وی باز کردندش ز تاب | |
| وانکه رویش همچو گل بشکفته بودی این زمان | ابر می‌بارد به زاری بر سر خاکش گلاب | |
| وانکه زلفش همچو سنبل تاب در سر داشتی | خاک تاریکش نه سر بگذاشت، نه سنبل، نه تاب | |
| ما همه بی آگهیم آباد بر جان کسی | کز سر با آگهی بگذشت ازین جای خراب | |
| یارب از فضل و کرم عطار را بیدار کن | تا به بیداری شود در خواب تا یوم‌الحساب | |
| توبه کردم یارب از چیزی که می‌بایست کرد | روی لطف خویش را از تایب مسکین متاب |