| وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب | تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب | |
| بال و پر ده مرغ جان را تا میان این قفس | بر دلت پیدا شود در یک نفس صد فتح باب | |
| عقل را و نقل را همچون ترازو راست دار | جهد کن تا در میان نه سیخ سوزد نه کباب | |
| چون ز عقل و نقل ذوق عشق حاصل شد تو را | از دل پر عشق خود آتش زنی در جاه و آب | |
| گرچه عالم می‌نماید دیگران را آب خضر | تو چنان گردی که گردد پیش تو همچون سراب | |
| گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا | ذره‌ای گردد به پیش نور جانت آفتاب | |
| گر صواب کار خواهی اندرین وادی صعب | از خطای نفس خود تا چند بینی اضطراب | |
| رو درین وادی چو اشتر باش و بگذر از خطا | نرم می‌رو خار می‌خور بار می‌کشی بر صواب | |
| از هوای نفس شومت در حجابی مانده‌ای | چون هوای نفس تو بنشست برخیزد حجاب | |
| در شراب و شاهد دنیا گرفتار آمدی | ای دلت مست شراب نفس تا چند از شراب | |
| خیز کاجزای جهان موقوف یک آه تواند | از دل پر خون برآر آهی چو مستان خراب | |
| هر نفس سرمایه‌ی عمر است و تو زان بی‌خبر | خیز و روی از حسرت دل کن به خون دل خضاب | |
| درد و حسرت بین که چندانی که فکرت می‌کنم | هیچ کاری را نمی‌شایی تو اندر هیچ باب | |
| چون نیامد از تو کاری کان به کار آید تو را | بر خود و کار خود بنشین و بگری چون سحاب | |
| تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان | باش تا زین جای فانی پای آری در رکاب | |
| این زمان با توست حرصی و ندانی این نفس | تا نیاری زیر خاک تیره رویت در نقاب | |
| چون اجل در دامن عمرت زند ناگاه چنگ | تو ز چنگ او بمانی دست بر سر چون ذباب | |
| ای دریغا می‌ندانی کز چه دور افتاده‌ای | آخر ار شوقی است در تو ذوق این معنی بیاب | |
| چون چراغ عمر تو بی‌شک بخواهد مرد زود | خویشتن را همچو شمعی زآتش شهوت متاب | |
| آخر ای شهوت‌پرست بی خبر گر عاقلی | یک دمی لذت کجا ارزد به صد ساله عذاب |