| بسا قصرا که چون فردوس کردند | کنون شد کلبه‌ی احزان دریغا | |
| درین غم‌خانه هر یوسف که دیدی | لحد بر جمله شد زندان دریغا | |
| چو یکسان است آنجا ترک و تاجیک | هم از ایران هم از توران دریغا | |
| تو خواه از روم باش و خواه از چین | نه قیصر ماند و نه خاقان دریغا | |
| ز افریدون و از جمشید دردا | ز کیخسرو ز نوشروان دریغا | |
| هزاران گونه دستان داشت بلبل | نبودش سود یک دستان دریغا | |
| پس از وصلی که همچون باد بگذشت | درآمد این غم هجران دریغا | |
| ز مال و ملک این عالم تمام است | تو را یک لقمه چون لقمان دریغا | |
| برای نان چه ریزی آب رویت | که آتش بهتر از این نان دریغا | |
| تو را تا جان بود نان کم نیاید | چه باید کند چندین جان دریغا | |
| خداوندا همه عمر عزیزم | به جهل آورده‌ام به زیان دریغا | |
| اگرچه بس سپیدم می‌شود موی | سیه می‌گرددم دیوان دریغا | |
| چو دوران جوانی رفت چون باد | بسی گفتم درین دوران دریغا | |
| نشد معلوم من جز آخر عمر | که کردم عمر خود تاوان دریغا | |
| مرا گر عمر بایستی خریدن | تلف کی کردمی زین‌سان دریغا | |
| بسی عطار را درد و دریغ است | که او را هست جای آن دریغا | |
| خدایا چون گناهم کرد ناقص | نهادم روی در نقصان دریغا | |
| اگر کرد این گدا بر جهل کاری | از آن غم کرد صدچندان دریغا | |
| تو عفوش کن که گر عفوت نباشد | فرو ماند به صد خذلان دریغا |