ندارد درد من درمان دریغا
|
|
بماندم بی سر و سامان دریغا
|
درین حیرت فلک ها نیز دیر است
|
|
که میگردند سرگردان دریغا
|
درین دشواری ره جان من شد
|
|
که راهی نیست بس آسان دریغا
|
فرو ماندم درین راه خطرناک
|
|
چنین واله چنین حیران دریغا
|
رهی بس دور میبینم من این راه
|
|
نه سر پیدا و نه پایان دریغا
|
ز رنج تشنگی مردم به زاری
|
|
جهان پر چشمهی حیوان دریغا
|
چو نه جانان بخواهد ماند نه جان
|
|
ز جان دردا و از جانان دریغا
|
اگر سنگی نه ای بنیوش آخر
|
|
ز یکیک سنگ گورستان دریغا
|
عزیزان جهان را بین به یک راه
|
|
همه با خاک ره یکسان دریغا
|
ببین تا بر سر خاک عزیزان
|
|
چگونه ابر شد گریان دریغا
|
مگر جانهای ایشان ابر بوده است
|
|
که میبارند چون باران دریغا
|
بیا تا در وفای دوستداران
|
|
فرو باریم صد طوفان دریغا
|
همه یاران به زیر خاک رفتند
|
|
تو خواهی رفت چون ایشان دریغا
|
رخی کامد ز پیدایی چو خورشید
|
|
کنون در خاک شد پنهان دریغا
|
از آن لبهای چون عناب دردا
|
|
وزان خط های چون ریحان دریغا
|
به یک تیغ اجل درج دهان را
|
|
نه پسته ماند و نه مرجان دریغا
|
بتان ماهروی خوشسخن را
|
|
کجا شد آن لب و دندان دریغا
|
زنخدانها چو بر خواهند بستن
|
|
زنخدان را ز نخ میدان دریغا
|
بسا شخصا که از تب ریخت در خاک
|
|
شد از تبریز با کرمان دریغا
|
بسا ایوان که بر کیوانش بردند
|
|
کجا شد آنهمه ایوان دریغا
|
بسا قصرا که چون فردوس کردند
|
|
کنون شد کلبهی احزان دریغا
|
درین غمخانه هر یوسف که دیدی
|
|
لحد بر جمله شد زندان دریغا
|
چو یکسان است آنجا ترک و تاجیک
|
|
هم از ایران هم از توران دریغا
|
تو خواه از روم باش و خواه از چین
|
|
نه قیصر ماند و نه خاقان دریغا
|
ز افریدون و از جمشید دردا
|
|
ز کیخسرو ز نوشروان دریغا
|
هزاران گونه دستان داشت بلبل
|
|
نبودش سود یک دستان دریغا
|
پس از وصلی که همچون باد بگذشت
|
|
درآمد این غم هجران دریغا
|
ز مال و ملک این عالم تمام است
|
|
تو را یک لقمه چون لقمان دریغا
|
برای نان چه ریزی آب رویت
|
|
که آتش بهتر از این نان دریغا
|
تو را تا جان بود نان کم نیاید
|
|
چه باید کند چندین جان دریغا
|
خداوندا همه عمر عزیزم
|
|
به جهل آوردهام به زیان دریغا
|
اگرچه بس سپیدم میشود موی
|
|
سیه میگرددم دیوان دریغا
|
چو دوران جوانی رفت چون باد
|
|
بسی گفتم درین دوران دریغا
|
نشد معلوم من جز آخر عمر
|
|
که کردم عمر خود تاوان دریغا
|
مرا گر عمر بایستی خریدن
|
|
تلف کی کردمی زینسان دریغا
|
بسی عطار را درد و دریغ است
|
|
که او را هست جای آن دریغا
|
خدایا چون گناهم کرد ناقص
|
|
نهادم روی در نقصان دریغا
|
اگر کرد این گدا بر جهل کاری
|
|
از آن غم کرد صدچندان دریغا
|
تو عفوش کن که گر عفوت نباشد
|
|
فرو ماند به صد خذلان دریغا
|