| ندارد درد من درمان دریغا | بماندم بی سر و سامان دریغا | |
| درین حیرت فلک ها نیز دیر است | که می‌گردند سرگردان دریغا | |
| درین دشواری ره جان من شد | که راهی نیست بس آسان دریغا | |
| فرو ماندم درین راه خطرناک | چنین واله چنین حیران دریغا | |
| رهی بس دور می‌بینم من این راه | نه سر پیدا و نه پایان دریغا | |
| ز رنج تشنگی مردم به زاری | جهان پر چشمه‌ی حیوان دریغا | |
| چو نه جانان بخواهد ماند نه جان | ز جان دردا و از جانان دریغا | |
| اگر سنگی نه ای بنیوش آخر | ز یک‌یک سنگ گورستان دریغا | |
| عزیزان جهان را بین به یک راه | همه با خاک ره یکسان دریغا | |
| ببین تا بر سر خاک عزیزان | چگونه ابر شد گریان دریغا | |
| مگر جان‌های ایشان ابر بوده است | که می‌بارند چون باران دریغا | |
| بیا تا در وفای دوستداران | فرو باریم صد طوفان دریغا | |
| همه یاران به زیر خاک رفتند | تو خواهی رفت چون ایشان دریغا | |
| رخی کامد ز پیدایی چو خورشید | کنون در خاک شد پنهان دریغا | |
| از آن لب‌های چون عناب دردا | وزان خط های چون ریحان دریغا | |
| به یک تیغ اجل درج دهان را | نه پسته ماند و نه مرجان دریغا | |
| بتان ماه‌روی خوش‌سخن را | کجا شد آن لب و دندان دریغا | |
| زنخدان‌ها چو بر خواهند بستن | زنخدان را ز نخ می‌دان دریغا | |
| بسا شخصا که از تب ریخت در خاک | شد از تبریز با کرمان دریغا | |
| بسا ایوان که بر کیوانش بردند | کجا شد آنهمه ایوان دریغا |