| بدان شرف که ز اقبال بندگی شب قرب | نسیم همنفسی یافت در حریم رضا | |
| بدان نفس که ز خون شد محاسنش چو عقیق | که سنگ گشت روان از مقابح سفها | |
| بدان نگار که از وی عکاشه برد سبق | بدان نگارگری کان نگاشت چون دیبا | |
| به قلب او که هزاران جناح روح‌القدس | چو پر یک ملخ آمد در آن عریض فضا | |
| به چشم او که نکرد التفات ما زاغ او | به جان او که ز خود شد ز ماء مااوحی | |
| به مجمعی که به صحرای حشر خواهد بود | به جمع آدم و ذریتش به زیر لوا | |
| به صدق صاحب غار و به عدل کسری شرع | به حلم شاهد قرآن به علم شیر خدا | |
| به دشنه خورده‌ی آن تشته به خون غرقه | به نوش داروی در زهر کشته‌ی زهرا | |
| به خون حمزه و عثمان و مرتضی و عمر | به خون یحیی و سبطین و جمله‌ی شهدا | |
| به صد هزار نبی و به بیست و چار هزار | بسی و اند هزار اهل صفه و اهل صفا | |
| به داغ وجه بلال و دل چو بدر هلال | به وجه زرد صهیب و به درد بودردا | |
| به آه سرد اویس قرن سوی یثرب | به عشق گرم معاذ جبل سوی مبدا | |
| به شیر مردی خالد به حکم سیف‌الله | به اهل بیتی سلمان و خلعت منا | |
| بدان چهل‌تن در ریگ رفته تشنه جگر | لباس آن همه یک خرقه، قوت یک خرما | |
| به شبروان طواف و به ساکنان حرم | به خفتگان بقیع و به کشتگان غزا | |
| به بو حنیفه که کرد آن حدیث و نص قیاس | مثلثی که مربع نشست دین به نوا | |
| به شافعی که چو اخبار بی قیاسش بود | سخن ز خواجه‌ی دین بی قیاس کرد ادا | |
| به عین معرفت بایزید و خرقانی | به شوق بی صفت بوسعید و ابن عطا | |
| بدان مقام که حلاج همچو پنبه بسوخت | ز انالحقش همه حق ماند و محو گشت انا | |
| به چل صباح که از نور خاص حق بسرشت | خمیر این همه اعجوبه بی سواد مسا |