| آن دم که طاق عمر تو از هم فرو فتد | نه طمطراق ماند و نه تاج و نه لوا | |
| بر آسمان مسای سر خود که تا نه دیر | خواهی شدن به زیر زمین همچو توتیا | |
| از شرق تا به غرب سراپای خفته‌اند | خرد و بزرگ و پیر و جوان و شه و گدا | |
| تو در هوای نفسی و آگاه نیستی | کاجزای خفتگان است همه ذره در هوا | |
| نه پیشوای وقت بماند نه پس روش | نه پاسبان ملک بماند نه پادشا | |
| بیچاره آدمی دل پر خون ز کار خویش | که مبتلای آز و گه از حرص در بلا | |
| از دست حرص و آز بخستی به گوشه‌ای | زین بیش دست می‌ندهد چون کنیم ما | |
| بیچاره آدمی که فرومانده‌ای است سخت | در مات‌خانه‌ی قدر و ششدر قضا | |
| گاه از هوای کار جهان روی او چو زر | گاه از بلای بار شکم پشت او دو تا | |
| گه خوف آنکه پاره کند سینه را ز خشم | گه بیم آنکه جامه بدرد ز تنگنا | |
| گه مرده دل ز یک سخن طنز از کسی | گه زنده دل به طال بقایی که مرحبا | |
| گه نیم‌جو نسنجد اگر خوانیش اسیر | گه در جهان نگنجد اگر گوییش فتا | |
| گه بی‌خبر ز طفلی و آن در حساب نیست | گه مست از جوانی و مستغرق هوا | |
| نه هیچ صدقه داده برای خدای خاص | نه هیچ کار ساخته بی‌روی و بی‌ریا | |
| گر هیچ پای بر سر خاری نهد به سهو | بر جایگه بداردش آن خار مبتلا | |
| عمرش گرو به یک دم و او صد هزار کوه | بر جان خود نهاده که این چون و این چرا | |
| بسیار جان بکنده و جان داده عاقبت | من جمله‌ی حدیث بگفتم به سر ملا | |
| یارب به فضل در دل عطار کن نظر | خط در کش آنچه کرد درین خطه از خطا | |
| یارب هزار نور به جانش رسان به نقد | آن را که گویدم به دل پاک یک دعا |