| خو کرده‌اند جان و تن از دیرگه به هم | خواهند شد هرآینه از یکدگر جدا | |
| بگری چو ابر و زار گری و بسی گری | در ماتم جدایی این هر دو آشنا | |
| اول میان خون بده‌ای در رحم اسیر | و آخر به خاک آمده‌ای عور و بی‌نوا | |
| از خون رسیدی اول و آخر شدی به خاک | بنگر که اولت ز کجا و آخرت کجا | |
| خاک است و خون به گرد تو و در میانه تو | گه باغ و حوض سازی و گه منظر و سرا | |
| آگاه نیستی که ز چندین سرا و باغ | لختی زمین است قسم تو دیگر همه هبا | |
| گر رای خویش جمله بیابی به کام خویش | ور ملک کاینات مسلم شود تو را | |
| در روز واپسین که سرانجام عمر توست | از خشت باشدت کله و از کفن قبا | |
| رویی که ماه نو نگرفتی و نیم جو | در زیر خاک زرد شود همچو کهربا | |
| تو طفل این جهانی و نادیده آن جهان | گهواره‌ی تو گور و تو در رنج و در عنا | |
| دو زنگی عظیم درآید به گور تو | وز نیکی و بدیت بپرسند ماجرا | |
| نه مادریت بر سر نه مشفقیت یار | ای وای بر تو گر نرسد رحمت خدا | |
| تو در میان خاک فرو مانده‌ای اسیر | گویا زبان حال تو با حق که ربنا | |
| آن شیشه‌ی گلاب که بر خویش می‌زدی | بر خاک تو زنند و بدارندت از عزا | |
| تو چون گیاه خشک بریزی به زیر خاک | تا بنگری ز خاک تو بیرون دمد گیا | |
| تو زیر خاک و بی‌خبران را خبر نه زانک | بر شخص تو چه می‌رود از خوف و از رجا | |
| چون مدتی مدید برین حال بگذرد | جای گذر شود سر خاکت به زیر پا | |
| خاک تو خاک بیز به غربال می‌زند | باد هوا همی برد آن خاک بر هوا | |
| بسیار چون به بیزدت و باز جویدت | نقدی نیابد از تو کند در دمت رها | |
| تو پایمال گشته و هر ذره خاک تو | برداشته زبان که دریغا و حسرتا |