| ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا | پرواز کن به ذروه‌ی ایوان کبریا | |
| بر دل در دو کون فروبند از گمان | گر چشم خویش بازگشایی از آن لقا | |
| سیمرغ وار از همگان عزلتی طلب | کز هیچ کس ندید دمی هیچکس وفا | |
| گنج وفا مجوی که در کنج روزگار | گنجی نیافت هیچ کس از بیم اژدها | |
| بنگر که چند پند شنیدی ز یک به یک | بنگر که با تو چند بگفتند انبیا | |
| این جمله گفت و گوی نه زان بود تا تو خوش | در ششدر غرور دغل بازی و دغا | |
| آخر بقای عمر تو تا چند درکشد | تو در محل نیستی و معرض فنا | |
| ای همچو مور خسته درین راه بیش جوی | وی همچو گل ضعیف درین دور کم‌بقا | |
| افلاک در میان کشدت خوش‌خوش از کنار | و ایام در کنار کند خوش خوشت سزا | |
| گر آنچه می‌کنی تو ز غفلت برای خویش | با تو همان کند دگری کی دهی رضا | |
| مرکب ضعیف و بار گران و رهی دراز | تو خوش بخفته کی رسی آخر به منتها | |
| تو خفته‌ای ز دیرگه و عمر در گذر | تو غافلی ز کار خود و مرگ در قفا | |
| عمر تو در هوا بد و برباد رفته شد | تو همچنین نشسته چنین کی بود روا | |
| عمری که یک نفس اگرت آرزو کند | نفروشدت کس ار بدهی صد گهر بها | |
| دربند خلق مانده‌ای و زهد از آن کنی | تا گویدت کسی که فلانی است پارسا | |
| این زهد کی بود که تو را شرم باد ازین | گویی تو را نه شرم بماندست و نه حیا | |
| باد غرور از سر تو کی برون شود | تا ندروند از تو سر تو چو گندنا | |
| از بس که چرخ بر سر تو آسیا براند | مویت همه سپید شد از گرد آسیا | |
| کافور گشت موی تو ساز سفر بکن | کامد گه رحیل سوی عالم جزا | |
| منشین که عمر رفت و دریغا به دست ماند | برخیز و رو که بانگ برآمد که الصلا |