| در آشنای خون دلی دل به حق سپار | تا حال خود کجا رسد ای مرد آشنا | |
| جاوید در متابعت مصطفی گریز | تا نور شرع او شودت پیر و مقتدا | |
| خورشید خلد مهتر دنیا و آخرت | سلطان شرع خواجه‌ی کونین مصطفی | |
| مفتی کل عالم و مهدی جزو جزو | در هر دو کون بر کل و بر جزو پادشا | |
| چشم و چراغ سنت و نور دو چشم دین | صاحب قبول هفت قران صاحب لوا | |
| کان بود کل عالم و او بود آفتاب | مس بود خاک آدم و او بود کیمیا | |
| چون آفتاب از فلک دین حق بتافت | تا هر دو کون پر شد از نور والضحا | |
| گردون که حبه بهترش از آفتاب نیست | پیراهن مجره ز شوقش کند قبا | |
| اندر نظاره کردن مشک دو گیسوش | صد چشم شد گشاده ازین طارم دو تا | |
| خورشید را از آن سبلی نیست در دو چشم | کو چشم را ز خاک درش ساخت توتیا | |
| کس را نگشت معجزه جز در زمین پدید | او خاص بد به معجزه در ارض و در سما | |
| گویند مه شکافت تو دانی که آن چه بود | گردون ترنج و دست ببرید از آن لقا | |
| یک شب براق تاخت چو برق از رواق چرخ | از قدسیان خروش برآمد که مرحبا | |
| در پیش او که غاشیه‌کش بود جبرئیل | هم انبیا پیاده دویدند و اصفیا | |
| از انبیا چو مشعله‌ی طرقوا بخاست | در عرش اوفتاد از آن طرقوا صدا | |
| چون نرگس از نظاره‌ی گلشن نگاه داشت | بشکفت بر رخش گل ما زاغ و ماطغا | |
| آنجا که جای گم شد و گم کرده بازیافت | از هر صفت که وصف کنم بود ماورا | |
| از دست ساقی و سقیهم شراب خواست | حالی شراب یافت ز جام جهان‌نما | |
| موسی ز بی‌قراری خود بر بساط قرب | خود را در او فکند به در پیش از عصا | |
| حالی وشاق چاوش عزت بدو دوید | کای نعل خود گرفته ز نعلین شو جدا |