ای آفتاب رویت از غایت نکویی | افزون ز هرچه دانی برتر ز هرچه گویی | |
گر نیکویی رویت یک ذره رخ نماید | دو کون مست گردد از غایت نکویی | |
یارب چه آفتابی کاندر دو کون هرگز | در چشم جان نیاید مثلت به خوبرویی | |
چون از کمال غیرت بر جان کمین گشایی | از خون عاشقانت روی زمین بشویی | |
عطار در ره او از هر دو کون بگذر | وانگه ز خود فنا شو گر مرد راه اویی |