هر روز ز دلتنگی جایی دگرم بینی
|
|
هر لحظه ز بی صبری شوریده ترم بینی
|
در عشق چنان دلبر جان بر لب و لب برهم
|
|
گه نعرهزنم یابی گه جامهدرم بینی
|
در دایرهی گردون گر در نگری در من
|
|
چون دایرهای گردان بی پای و سرم بینی
|
چندان که درین دریا میجویم و میپویم
|
|
از آتش دل هر دم لبخشکترم بینی
|
از بسکه به سرگشتم چون چرخ فلک بر سر
|
|
چون چرخ فلک دایم زیر و زبرم بینی
|
در ره گذرت جانا با خاک شدم یکسان
|
|
تا بو که برون آیی بر رهگذرم بینی
|
بر خاک درت زانم تا گر ز سر خشمی
|
|
بر بنده بدر آیی بر خاک درم بینی
|
نی نی که نمیخوام کز من اثری ماند
|
|
آن به که درین وادی رفته اثرم بینی
|
تا در ره تو مویی هستیم بود باقی
|
|
صد پرده از آن مویی پیش نظرم بینی
|
چون شمع سحرگاهی میسوزم و میگریم
|
|
چون صبح برآ آخر تا یک سحرم بینی
|
در ماتم هجر تو از بس که کنم نوحه
|
|
زیر بن هر مویی صد نوحه گرم بینی
|
گر آب خورم روزی صد کوزه بگریم خون
|
|
گر قوت خورم یک شب خون جگرم بینی
|
خاک است مرا بستر خشت است مرا بالین
|
|
ور هیچ نخفتم من خوابی دگرم بینی
|
خون جگر عطار خورد این تن و خفت ای جان
|
|
برخیز و بیا آخر تا خواب و خورم بینی
|