ای نهان از دیده و در دل عیان
|
|
از جهان بیرون ولی در قعر جان
|
هر کسی جان و جهان میخواندت
|
|
خود تویی از هر دو بیرون جاودان
|
هم جهان در جانت میجوید مدام
|
|
هم ز جان میجویدت دایم جهان
|
تو جهانی، لیک چون آیی پدید
|
|
نه که جانی، لیک چون گردی نهان
|
چون پدید آیی چو پنهانی مدام
|
|
چون نهان گردی چو جاویدی عیان
|
هم نهانی هم عیانی هر دویی
|
|
هم نه اینی هم نه آن هم این هم آن
|
جان ز پنهانی تو در داده تن
|
|
تن ز پیدایی تو جان بر میان
|
جان چو بی چون است چون آید به راه
|
|
تن چو در جوش است چون یابد نشان
|
چون ز تو جان نفی و تن اثبات یافت
|
|
زین دو وصفند این دو جوهر در گمان
|
هر دو گر بیوصف گردند آنگهی
|
|
قرب بی وصفیت یابند آن زمان
|
ز اشتیاق در وصلت چون قلم
|
|
میروم بسته میان بر سر دوان
|
من نیم تنها که ذرات دو کون
|
|
جانفشانند این طلب را جانفشان
|
آن چه جویم چون نیاید در طلب
|
|
زان چه گویم چون نیاید در بیان
|
بر زبانم چون بگردد نام وصل
|
|
پر زبانه گرددم حالی زبان
|
شرح این اسرار از عطار خواه
|
|
او بگفت اسرار کو اسراردان
|