ای گرفته حسن تو هر دو جهان
|
|
در جمالت خیره چشم عقل و جان
|
جان تن جان است و جان جان تویی
|
|
در جهان جانی و در جانی جهان
|
های و هوی عاشقانت هر سحر
|
|
می نگنجد در زمین و آسمان
|
بوالعجب مرغی است جان عاشقت
|
|
کز دو کونش می نیابد آشیان
|
جملهی عالم همی بینم به تو
|
|
وز تو در عالم نمیبینم نشان
|
ای ز پیدایی و پنهانی تو
|
|
جان من هم در یقین هم در گمان
|
تن همی داند که هستی بر کنار
|
|
جان همی داند که هستی در میان
|
بس سخن گویی از آنی بس خموش
|
|
بس هویدایی از آنی بس نهان
|
کی تواند دید نور آفتاب
|
|
چشم اعمی چون ندارد جای آن
|
ما همه عیبیم چون یابد وصال
|
|
عیبدان در بارگاه غیبدان
|
تا نگردد جان ما از عیب پاک
|
|
کی شوی با عاشقانش هم عنان
|
آستین نا کرده پر خون هر شبی
|
|
کی شود شایستهی آن آستان
|
همچو عطار از دو کون آزاد گرد
|
|
بندهی یکتای او شو جاودان
|