گر مردی خویشتن ببینیم | اندر پس دوکدان نشینیم | |
دیگر نزنیم لاف مردی | وز شرم ره زنان گزینیم | |
کاری عجب اوفتاده ما را | پیمانهی زهر و انگبینیم | |
تا زهر چو انگبین نگردد | یک ذره جمال او نبینیم | |
سر رشتهی دل ز دست دادیم | کین چیست که ما کنون درینیم | |
ای ساقی درد درد در ده | کامروز ورای کفر و دینیم | |
ما در ره یار سر ببازیم | وانگه پس کار خود نشینیم | |
آبی در ده صبوحیان را | کز عشق به سینه آتشینیم | |
صبح رخ او پدید آمد | ما جمله صبوحیان ازینیم | |
ما مستانیم و همچو عطار | از مستی خویش شرمگینیم |