من نمیرم زانکه بی جان میزیم
|
|
جان نخواهم چون به جانان میزیم
|
در ره عشق تو چون جان زحمت است
|
|
لاجرم بی زحمت جان میزیم
|
چون بلای خویشتن دیدم وجود
|
|
از وجود خویش پنهان میزیم
|
در امید و بیم عشقت همچو شمع
|
|
گاه خندان گاه گریان میزیم
|
همچو غنچه از سر تر دامنی
|
|
غرق خون سر در گریبان میزیم
|
روز و شب بر خشک کشتی راندهام
|
|
گرچه دایم غرق طوفان میزیم
|
از سر زلف تو اندیشم همه
|
|
گرچه حالی را پریشان میزیم
|
ماه رویا بر امید خلعتم
|
|
بس برهنه این چنین زان میزیم
|
از بر خود خلعت خاصم فرست
|
|
زانکه بیتو ژنده خلقان میزیم
|
از برونم پردهی اطلس چه سود
|
|
چون درون پرده عریان میزیم
|
همچو عطار از جهان فارغ شده
|
|
سر نهاده در بیابان میزیم
|