تا دردی درد او چشیدیم
|
|
دامن ز دو کون در کشیدیم
|
با هم نفسی ز درد عشقش
|
|
در کنج فنا بیارمیدیم
|
بر بوی یقین که بو که بینیم
|
|
زهری به گمان دل چشیدیم
|
گه در طلبش ز دست رفتیم
|
|
گه در هوسش به سر دویدیم
|
در عالم پر عجایب عشق
|
|
آوازهی او بسی شنیدیم
|
درمان چهکنیم درد او را
|
|
کین درد به جان و دل خریدیم
|
عشقش چو به ما نمود ما را
|
|
صد پرده به یک زمان دریدیم
|
نور رخ او چو شعلهای زد
|
|
خود را ز فروغ آن بدیدیم
|
دیدیم که ما نه ز آب و خاکیم
|
|
از هر دو برون رهی گزیدیم
|
چه خاک و چه آب کانچه ماییم
|
|
در پردهی غیب ناپدیدیم
|
چون پرده ز روی کار برخاست
|
|
از خود نه ازو بدو رسیدیم
|
پیوستگیی چو یافت عطار
|
|
از ننگ وجود او بریدیم
|