هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم
|
|
تو زیبا بین که ما زیبا نهادیم
|
سر مویی ز زلف خود نمودیم
|
|
جهان را در بسی غوغا نهادیم
|
چو آدم را فرستادیم بیرون
|
|
جمال خویش بر صحرا نهادیم
|
جمال ما ببین کین راز پنهان
|
|
اگر چشمت بود پیدا نهادیم
|
وگر چشمت نباشد همچنان دان
|
|
که گوهر پیش نابینا نهادیم
|
کسی ننهاد و نتواند نهادن
|
|
طلسماتی که هر دم ما نهادیم
|
مباش احوال مسمی جز یکی نیست
|
|
اگرچه این همه اسما نهادیم
|
یقین میدان که چندینی عجایب
|
|
برای یک دل دانا نهادیم
|
ز چندینی عجایب حصهی تو
|
|
اگر دانا نهای سودا نهادیم
|
مشو مغرور چندین نقش زیراک
|
|
بنای جمله بر دریا نهادیم
|
اگر موجی از آن دریا برآید
|
|
شود ناچیز هرچه اینجا نهادیم
|
اگر اینجا ز دریا برکناری
|
|
جهانی پر غمت آنجا نهادیم
|
وگر همرنگ دریا گردی امروز
|
|
تو را سلطانی فردا نهادیم
|
دل عطار را در عشق این راه
|
|
چه گویی بی سر و بی پا نهادیم
|