کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمیدانم
|
|
به تاریکی در افتادم ره روشن نمیدانم
|
ندارم من درین حیرت به شرح حال خود حاجت
|
|
که او داند که من چونم اگرچه من نمیدانم
|
چو من گم گشتهام از خود چه جویم باز جان و تن
|
|
که گنج جان نمیبینم طلسم تن نمیدانم
|
چگونه دم توانم زد درین دریای بی پایان
|
|
که درد عاشقان آنجا بجز شیون نمیدانم
|
برون پرده گر مویی کنی اثبات شرک افتد
|
|
که من در پرده جز نامی ز مرد و زن نمیدانم
|
در آن خرمن که جان من در آنجا خوشه میچیند
|
|
همه عالم و مافیها به نیم ارزن نمیدانم
|
از آنم سوخته خرمن که من عمری درین صحرا
|
|
اگرچه خوشه میچینم ره خرمن نمیدانم
|
چو از هر دو جهان خود را نخواهم مسکنی هرگز
|
|
سزای درد این مسکین یکی مسکن نمیدانم
|
چو آن گلشن که میجویم نخواهد یافت هرگز کس
|
|
ره عطار را زین غم بجز گلخن نمیدانم
|