خویش را چند ز اندیشه به سر گردانم
|
|
وز تحیر دل خود زیر و زبر گردانم
|
دل من سوختهی حیرت گوناگون است
|
|
تا کی از فکرت خود سوختهتر گردانم
|
چون درین راه به یک موی خطر نیست مرا
|
|
پس چرا خاطر خود گرد خطر گردانم
|
می نیاید ز جهان هم نفسی در نظرم
|
|
گرچه بسیار ز هر سوی نظر گردانم
|
چون ز دلتنگی و غم در جگرم آب نماند
|
|
چند بر چهره ز غم خون جگر گردانم
|
نیست در مذهب من هیچ به از تنهایی
|
|
گر بسی بنگرم و مسله برگردانم
|
نان خشکم بود و گر به تکلف بزیم
|
|
از دو چشم آب برو ریزم و تر گردانم
|
آری ای دوست بجز دانهی خود نتوان خورد
|
|
خویش را فیالمثل ار مرغ بپر گردانم
|
تا کی از غصه و غم غصه و غم ای عطار
|
|
سر فرو پوش که سرگشته و سرگردانم
|