بی لبت از آب حیوان میبسم
|
|
بی رخت از ماه تابان میبسم
|
کار روی حسن تو گردان بس است
|
|
ز آفتاب چرخ گردان میبسم
|
سر گرانم من ز چین زلف تو
|
|
از همه چین مشک ارزان میبسم
|
گر ندارم آبرویی پیش تو
|
|
آب روی از چشم گریان میبسم
|
تا لب لعل تو در چشم من است
|
|
تا ابد از بحر و از کان میبسم
|
از همه ملک دو عالم یک نفس
|
|
با تو گر دستم دهد آن میبسم
|
گفتهای زارت بخواهم سوختن
|
|
آتش شوق تو در جان میبسم
|
زآتش دیگر چه میسوزی مرا
|
|
چون یک آتش هست سوزان میبسم
|
ساقیا در ده شرابی آشکار
|
|
کز دلی پر کفر پنهان میبسم
|
زین همه زنار از تشویر خلق
|
|
کرده پنهان زیر خلقان میبسم
|
درد ده تا درد بفزاید مرا
|
|
زانکه با دردت ز درمان میبسم
|
غرق دریا گر مرا کرده است نفس
|
|
تشنه میمیرم بیابان میبسم
|
مست لایعقل کن این ساعت مرا
|
|
کز دم عقل سخن دان میبسم
|
عقل خود را مصلحت جوید مدام
|
|
زین چنین عقل تن آسان میبسم
|
کارساز است او ز پیش و پس ولی
|
|
هم ز پایان هم ز پیشان میبسم
|
عقل را بگذار اگر اهل دلی
|
|
زانکه چون دل هست از جان میبسم
|
نقد ابن الوقت قلب است ای فرید
|
|
دل طلب کز عقل حیران میبسم
|