از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم
|
|
گویم نچنانم که دگربار بسوزم
|
بیم است که از آه دل سوخته هر شب
|
|
نه پردهی افلاک به یکبار بسوزم
|
زان با من دلسوخته اندک به نسازی
|
|
تا من ز غم عشق تو بسیار بسوزم
|
دانی که ز تر دامنی و خامی خود من
|
|
چندان که بسوزم نه به هنجار بسوزم
|
ترسم که اگر سوخته خواهند من خام
|
|
در آتش عشق افتم و دشوار بسوزم
|
تا چند تنم پردهی پندار به خود بر
|
|
وقت است که این پردهی پندار بسوزم
|
ای ساقی جان جام می آور تو به پیشم
|
|
تا خرقه براندزم و زنار بسوزم
|
آن به که به یک آتش دل وقت سحرگاه
|
|
هرجا که حجابی است به یکبار بسوزم
|
بوی جگر سوخته خواهی ز دم من
|
|
در سوختگی تا که چو عطار بسوزم
|