نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم
|
|
به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم
|
منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت
|
|
همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم
|
اگر به دستگیری بپذیری اینت منت
|
|
واگر نه رستخیزی ز همه جهان برآرم
|
چه کمی درآید آخر به شرابخانهی تو
|
|
اگر از شراب وصلت ببری ز سر خمارم
|
چو نیم سزای شادی ز خودم مدار بی غم
|
|
که درین چنین مقامی غم توست غمگسارم
|
ز غم تو همچو شمعم که چو شمع در غم تو
|
|
چو نفس زنم بسوزم چو بخندم اشکبارم
|
چو زکار شد زبانم بروم به پیش خلقی
|
|
غم تو به خون دیده همه بر رخم نگارم
|
ز توام من آنچه هستم که تو گرنهای نیم من
|
|
که تویی که آفتابی و منم که ذرهوارم
|
اگر از تو جان عطار اثر کمال یابد
|
|
منم آنکه از دو عالم به کمال اختیارم
|