تا عشق تو سوخت همچو عودم | یک ذره نماند از وجودم | |
تا بگذشتی چو باد بر من | بر خاک فتاده در سجودم | |
یک لحظه ز تو نمیشکیبم | خود را صد ره بیازمودم | |
عشقت چو نشست در دلم ساخت | برخاست ز ره زیان و سودم | |
از جوهر عشق هر دو عالم | یک ذره ز خویش مینمودم | |
چون نیک به خود نگاه کردم | من خود به میانه در نبودم | |
چون من به خودی نبود گشتم | آیینه کاینات بودم | |
گه پردهی آسمان گشادم | گه چهرهی آفتاب سودم | |
از بس که بسوختم درین تاب | عطار نیم ولیک عودم |