بر درد تو دل از آن نهادم
|
|
کان درد برای جان نهادم
|
از مال جهانم نیم جان بود
|
|
با درد تو در میان نهادم
|
از در سرشک و گوهر اشک
|
|
بس گنج که رایگان نهادم
|
هر روز هزار بار خود را
|
|
در بوتهی امتحان نهادم
|
از بوته چو پا برون گرفتم
|
|
مهر غم تو بر آن نهادم
|
آن سر که ببند کس نیاید
|
|
از دست تو در جهان نهادم
|
شوریده به شهر در فتادم
|
|
بنیاد جنون چنان نهادم
|
کز یک دم خویش هفت دوزخ
|
|
در جنب نه آسمان نهادم
|
بس شب که در اشتیاق رویت
|
|
سر بر سر آستان نهادم
|
بس روز که دل کباب کردم
|
|
در پیش سگانت خوان نهادم
|
سودای تو سر چو بر نمیتافت
|
|
با مغز در استخوان نهادم
|
چه سود که بی تو بر من آمد
|
|
هر تیر که در کمان نهادم
|
صد ساله ذخیرهی ملامت
|
|
زان غمزهی دلستان نهادم
|
صد لقمهی زهر در دهانم
|
|
زان لعل شکرفشان نهادم
|
هر فکر که از لب تو کردم
|
|
بندی است که بر دهان نهادم
|
عطار به جان رسیده را مهر
|
|
از مهر تو بر زبان نهادم
|