صبح بر افراخت علم ای غلام
|
|
رنجه کن از لطف قدم ای غلام
|
خیز که بشکفت گل و یاسمین
|
|
تا بنشینیم به هم ای غلام
|
باده خوریم و ز جهان بگذریم
|
|
زانکه جهان شد چو ارم ای غلام
|
بس که بریزد گل نازک ز باد
|
|
ما شده در خاک دژم ای غلام
|
زین گذران عمر چه نازیم ما
|
|
زندگیی ماند و دو دم ای غلام
|
پس چو چنین است یقین عمر خویش
|
|
چند گذاریم به غم ای غلام
|
این همه خود بگذرد و جان و دل
|
|
وا رهد از جور و ستم ای غلام
|
وقت درآمد که به پشتی تو
|
|
باز بر آریم شکم ای غلام
|
آب نجوییم ز خضر ای پسر
|
|
جام نخواهیم ز جم ای غلام
|
در نگر و خلق جهان را ببین
|
|
روی نهاده به عدم ای غلام
|
چون همه در معرض محو آمدند
|
|
محو شوی زود تو هم ای غلام
|
خود تو یقین دان که نیرزد ز مرگ
|
|
جمله جهان نیم درم ای غلام
|
عاقبت الامر چو مرگ است راه
|
|
عمر تو چه بیش و چه کم ای غلام
|
پس غم عطار درین وقت گل
|
|
دفع کن از می به کرم ای غلام
|