صبح رخ از پرده نمود ای غلام
|
|
چند کنی گفت و شنود ای غلام
|
دیر شد آخر قدحی می بیار
|
|
چند زنم بانگ که زود ای غلام
|
درد خرابات مپیمای کم
|
|
هین که بسی درد فزود ای غلام
|
در دلم آتش فکن از می که می
|
|
آینهی دل بزدود ای غلام
|
آتش تر ده به صبوحی که عمر
|
|
میگذرد زود چو دود ای غلام
|
عمر تو چون اول افسانهای
|
|
هرچه همی بود نبود ای غلام
|
روی زمین گر همه ملک تو شد
|
|
در پی تو مرگ چه سود ای غلام
|
پشت بده زانکه بلایی دگر
|
|
هر نفست روی نمود ای غلام
|
گوشهنشین باش که چوگان چرخ
|
|
گوی ز پیش تو ربود ای غلام
|
دانهی امید چه کاری که دهر
|
|
دانهی ناکشته درود ای غلام
|
صد قدح خونش بباید کشید
|
|
هر که دمی خوش بغنود ای غلام
|
بر دل عطار فلک هر نفس
|
|
صد در اندوه گشود ای غلام
|