دلا در سر عشق از سر میندیش
|
|
بده جان و ز جان دیگر میندیش
|
چو سر در کار و جان در یار بازی
|
|
خوشی خویش ازین خوشتر میندیش
|
رسن از زلف جانان ساز جان را
|
|
وزین فیروزهگون چنبر میندیش
|
چو پروانه گرت پر سوزد آن شمع
|
|
به پهلو میرو و از پر میندیش
|
چو عشاق را نه کفر است و نه ایمان
|
|
ز کار ممن و کافر میندیش
|
مقامرخانهی رندان طلب کن
|
|
سر اندر باز و از افسر میندیش
|
چو سر در باختی بشناختی سر
|
|
چو سر بشناختی از سر میندیش
|
همه بتها چو ابراهیم بشکن
|
|
هم از آذر هم از آزر میندیش
|
چو آن حلاج برکش پنبه از گوش
|
|
هم از دار و هم از منبر میندیش
|
اگر عشقت بسوزد بر سر دار
|
|
دهد بر باد خاکستر میندیش
|
چو انگشت سیهرو گشت اخگر
|
|
تو آن انگشت جز اخگر میندیش
|
چو می با ساغر صافی یکی گشت
|
|
دویی گم شد می و ساغر میندیش
|
چو مس در زر گدازد مرد صراف
|
|
مس آنجا زر بود جز زر میندیش
|
مشو اینجا حلولی لیکن این رمز
|
|
جز استغراق در دلبر میندیش
|
اگر خواهی که گوهر بیابی
|
|
درین دریا به جز گوهر میندیش
|
بسی کشتی جان بر خشک راندی
|
|
تو کشتی ران ز خشک و تر میندیش
|
چنان فربه نهای تو هم درین کار
|
|
اگر صیدی فتد لاغر میندیش
|
چو تو دایم به پهنا میشوی باز
|
|
ازین وادی پهناور میندیش
|
درین دریای پر گرداب حسرت
|
|
کس از عطار حیرانتر میندیش
|