ای ز عشقت این دل دیوانه خوش
|
|
جان و دردت هر دو در یک خانه خوش
|
گر وصال است از تو قسمم گر فراق
|
|
هست هر دو بر من دیوانه خوش
|
من چنان در عشق غرقم کز توام
|
|
هم غرامت هست و هم شکرانه خوش
|
دل بسی افسانهی وصل تو گفت
|
|
تا که شد در خواب ازین افسانه خوش
|
گر تو ای دل عاشقی پروانهوار
|
|
از سر جان درگذر مردانه خوش
|
نه که جان درباختن کار تو نیست
|
|
جان فشاندن هست از پروانه خوش
|
قرب سلطان جوی و پروانه مجوی
|
|
روستایی باشد از پروانه خوش
|
گر تو مرد آشنایی چون شوی
|
|
از شرابی همچو آن بیگانه خوش
|
هر که صد دریا ندارد حوصله
|
|
تا ابد گردد به یک پیمانه خوش
|
مرد این ره آن زمانی کز دو کون
|
|
مفلسی باشی درین ویرانه خوش
|
تو از آن مرغان مدان عطار را
|
|
کز دو عالم آیدش یک دانه خوش
|