جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز
|
|
با من بساز و جانم ازین بیشتر مسوز
|
هر روز تا به شب چو ز عشق تو سوختم
|
|
هر شب چو شمع زار مرا تا سحر مسوز
|
مرغ توام به دست خودم دانهای فرست
|
|
زین بیش در هوای خودم بال و پر مسوز
|
چون آرزوی وصل توام خشک و تر بسوخت
|
|
در آتش فراق، خودم خشک و تر مسوز
|
چون دل ببردی و جگر من بسوختی
|
|
با دل بساز و بیش ازینم جگر مسوز
|
یکبارگی چو میبنسوزی مرا تمام
|
|
هر روزم از فراق به نوعی دگر مسوز
|
جانم که زآرزوی لبت همچو شمع سوخت
|
|
چون عود بیمشاهدهی آن شکر مسوز
|
عطار را اگر نظری بر تو اوفتد
|
|
این نیست ور بود نظرش در بصر مسوز
|