ای شیوهی تو کرشمه و ناز
|
|
تا چند کنی کرشمه آغاز
|
بستی در دیده از جهانم
|
|
بر روی تو دیده کی کنم باز
|
ای جان تو در اشتیاق میسوز
|
|
وی دیده در انتظار میساز
|
تا روز وصال در شب هجر
|
|
بر آتش غم چو شمع بگداز
|
در باز به عشق هرچه داری
|
|
در صف مقامران جانباز
|
پیمانهی هر دو کون درکش
|
|
یعنی که دو کون را برانداز
|
ای باز چو صید کون کردی
|
|
بازآی به دست شه چو شهباز
|
ای نوپر آشیان علوی
|
|
بر پر سوی آشیانه شو باز
|
گردون خرفی است بس زبون گیر
|
|
گیتی زنکی است بس فسون ساز
|
بر مرکب روح گرد راکب
|
|
زین بادیه تازیان برون تاز
|
چون غمزده قصهی غم خویش
|
|
با غمزه مگو که هست غماز
|
در مجلس کم زنان قدح نوش
|
|
در خلوت عاشقان طرب ساز
|
مقراض اجل گرت برد سر
|
|
چون شمع سر آور از دم گاز
|
خون خوار زمین گرت خورد خون
|
|
مانند نبات شو سرافراز
|
چون جوهر فرد باش یعنی
|
|
از خلق زمانه باش ممتاز
|
تا کی چون مقلدان غافل
|
|
تا چند چو غافلان پر آز
|
تا جان ندهی تو همچو عطار
|
|
بیرون مده از درون دل راز
|