اشک ریز آمدم چو ابر بهار
|
|
ساقیا هین بیا و باده بیار
|
توبهی من درست نیست خموش
|
|
وز من دلشکسته دست بدار
|
جام درده پیاپی ای ساقی
|
|
تا کنم جان خویش بر تو نثار
|
تا که جامی تهی کنم در عشق
|
|
پر برآرم ز خون دیده کنار
|
در ره عشق چون فلک هر روز
|
|
کار گیرم ز سر زهی سر و کار
|
منم و دردیی و درد دلی
|
|
دردی و درد هر دو با هم یار
|
سر فرو بردهای درین گلخن
|
|
فارغ از توبه و ز استغفار
|
درس عشاق گفته در بن دیر
|
|
پای منبر نهاده بر سر دار
|
فانی و باقیم و هیچ و همه
|
|
روح محضیم و صورت دیوار
|
ساقیا گر برآرم از دل دم
|
|
ز دم من برآید از تو دمار
|
بادهی ما ز جام دیگر ده
|
|
که نه مستیم ما و نه هشیار
|
موضع عاشقان بی سر و بن
|
|
هست بالای کعبه و خمار
|
گر برآرند یک نفس بی دوست
|
|
دلق و تسبیحشان شود زنار
|
ما همه کشتگان این راهیم
|
|
سیر گشته ز جان قلندروار
|
مست عشقیم و روی آورده
|
|
در رهی دور و عقبهای دشوار
|
زاد ما مانده مرکب افتاده
|
|
وادییی تیره و رهی پر خار
|
بی نهایت رهی که هر ساعت
|
|
کشتهی اوست صد هزار هزار
|
چون بدین ره بسی فرو رفتیم
|
|
باز ماندیم آخر از رفتار
|
گه به پهلوی عجز میگشتیم
|
|
گه به سر میشدیم چون پرگار
|
آخر از گوشهای منادی خاست
|
|
کای فروماندگان بیمقدار
|
آنچه جستید در گلیم شماست
|
|
لیس فی الدار غیرکم دیار
|
این چنین وادیی به پای تو نیست
|
|
سر خود گیر و رفتی ای عطار
|