| بردار صراحیی ز خمار | بربند به روی خرقه زنار | |
| با دردکشان دردپیشه | بنشین و دمی مباش هشیار | |
| یا پیش هوا به سجده درشو | یا بند هوا ز پای بردار | |
| تا چند نهان کنی به تلبیس | این دین مزورت ز اغیار | |
| تا کی ز مذبذبین بوی تو | یک لحظه نخفته و نه بیدار | |
| گر زن صفتی به کوی سر نه | ور مرد رهی درآی در کار | |
| سر در نه و هرچه بایدت کن | گه کعبه مجوی و گاه خمار | |
| چون سیر شدی ز هرزه کاری | آنگاه به دین درآی یکبار | |
| گه آیی و گاه بازگردی | این نیست نشان مرد دین‌دار | |
| چیزی که صلاح تو در آن است | بنیوش که با تو گفت عطار |