| اگر خورشید خواهی سایه بگذار | چو مادر هست شیر دایه بگذار | |
| چو با خورشید هم‌تک می‌توان شد | ز پس در تک زدن چون سایه بگذار | |
| چو همسایه است با جان تو جانان | بده جان و حق همسایه بگذار | |
| تو را سرمایه‌ی هستی بلایی است | زیانت سود کن سرمایه بگذار | |
| چو مردان جوشن و شمشیر برگیر | نه‌ای آخر چو زن پیرایه بگذار | |
| فلک طشت است و اختر خایه در طشت | خیال علم طشت و خایه بگذار | |
| فروتر پایه‌ی تو عرش اعلاست | تو برتر رو فروتر پایه بگذار | |
| فرید از مایه‌ی هستی جدا شد | تو هم مردی شو و این مایه بگذار |