| چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید | ز فروغ نور رویت ز جهان فغان برآید | |
| هم دورهای عالم بگذشت و کس ندانست | که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید | |
| ز دو لعل جان‌فزایت دو جهان پر از گهر شد | چو تو گوهری ندانم ز کدام کان برآید | |
| دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آید | چو ز سر سینه نامت به سر زبان برآید | |
| ره عشق چون تویی را که سزد، کسی که بیخود | چو فرو شود به کویت ز همه جهان برآید | |
| چه ره است این که هرکس که دمی بدو فروشد | نه ازو خبر بماند نه ازو نشان برآید | |
| همه عمر عاشق تو شب و روز آن نکوتر | که ز کفر و دین بیفتد که ز خان و مان برآید | |
| ز حجاب اگر برآیی برسند خلق در تو | پس از آن دم اناالحق ز جهانیان برآید | |
| منم و غم تو دایم که کسی که در غم تو | به تو در گریخت غمگین، ز تو شادمان برآید | |
| چو غم تو هست جانا چه غمم بود که دل را | غم تو به غمگساری ز میان جان برآید | |
| ز پی تو جان عطار اگرش قبول باشد | ز مکان خلاص یابد چو به لامکان برآید |