چو از جیبش مه تابان برآید
|
|
خروش از گنبد گردان برآید
|
بسی گل دیدهام اما ز رویش
|
|
به وقت شرم صد چندان برآید
|
اگر اندیشهی یک روزهی او
|
|
بگویم با تو صد دیوان برآید
|
بدو گفتم که ای گلچهره مگذار
|
|
که از گلنار تو ریحان برآید
|
مرا گفتا که خوش باشد که سبزه
|
|
ز گرد چشمهی حیوان برآید
|
خط سبزم به چستی سرخییی جست
|
|
سزد گر از گل خندان برآید
|
خطم گر مینخواهی نیز مگری
|
|
که بی شک سبزه از باران برآید
|
جهانسوزا ز پرده گر برآیی
|
|
دمار از خلق سرگردان برآید
|
فرو شد روز من یک شب برم آی
|
|
که تا کار من حیران برآید
|
مرا با شیر شد مهر تو در دل
|
|
عجب نبود اگر با جان برآید
|
ز من جان خواستی و نیست دشوار
|
|
بده یک بوسه تا آسان برآید
|
زهی زلفت گرفته گرد عالم
|
|
ز بیم زلف مه پنهان برآید
|
چو زلف کافرت در کار آید
|
|
بسا ممن که از ایمان برآید
|
دلم در چاه زندان فراق است
|
|
ندانم تا کی از زندان برآید
|
ز یک موی سر زلفت رسن ساز
|
|
که تا زین چاه بیپایان برآید
|
اگر عطار بویی یابد از تو
|
|
دلش زین وادی هجران برآید
|