| سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید | صفت بر چو سیمت به سمن دریغم آید | |
| من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابی | که حلاوت لب تو به دهن دریغم آید | |
| مرساد هیچ آفت به تن و به جانت هرگز | که به جان فسوس باشد که به تن دریغم آید | |
| تن کشتگان خود را به میان خون رها کن | که چنان تنی درین ره به کفن دریغم آید | |
| ز فرید می‌نیاید سخن لب تو گفتن | که لب شکر فشانت به سخن دریغم آید |