هر گدایی مرد سلطان کی شود
|
|
پشهای آخر سلیمان کی شود
|
نی عجب آن است کین مرد گدا
|
|
چون که سلطان نیست سلطان کی شود
|
بس عجب کاری است بس نادر رهی
|
|
این چو عین آن بود آن کی شود
|
گر بدین برهان کنی از من طلب
|
|
این سخن روشن به برهان کی شود
|
تا نگردی از وجود خود فنا
|
|
بر تو این دشوار آسان کی شود
|
گفتمش فانی شو و باقی تویی
|
|
هر دو یکسان نیست یکسان کی شود
|
گرچه هم دریای عمان قطرهای است
|
|
قطرهای دریای عمان کی شود
|
گر کسی را دیده دریابین نشد
|
|
قطرهبین باشد مسلمان کی شود
|
تا نگردد قطره و دریا یکی
|
|
سنگ کفرت لعل ایمان کی شود
|
جمله یک خورشید میبینم ولیک
|
|
میندانم بر تو رخشان کی شود
|
هر که خورشید جمال او ندید
|
|
جانفشان بر روی جانان کی شود
|
صد هزاران مرد میبینم ز عشق
|
|
منتظر بنشسته تا جان کی شود
|
چند اندایی به گل خورشید را
|
|
گل بدین درگه نگهبان کی شود
|
از کفی گل کان وجود آدم است
|
|
آن چنان خورشید پنهان کی شود
|
گر به کلی برنگیری گل ز راه
|
|
پای در گل ره به پایان کی شود
|
نه چه میگویم تو مرد این نهای
|
|
هر صبی رستم به دستان کی شود
|
کی توانی شد تو مرد این حدیث
|
|
هر مخنث مرد میدان کی شود
|
تا نباشد همچو موسی عاشقی
|
|
هر عصا در دست ثعبان کی شود
|
عمرت ای عطار تاوان کردهای
|
|
بر تو آن خورشید تابان کی شود
|