گر نسیم یوسفم پیدا شود
|
|
هر که نابینا بود بینا شود
|
بس که پیراهن بدرم تا مگر
|
|
بویی از پیراهنش پیدا شود
|
گر برافتد برقع از پیش رخش
|
|
زاهد منکر سر غوغا شود
|
ور برافشاند سر زلف دو تا
|
|
دل ز زلفش کافری یکتا شود
|
هر دلی کز زلف او زنار ساخت
|
|
بیشک آن دل ممنی حقا شود
|
گر بیابد عقل بوی زلف او
|
|
عقل از لایعقلی رسوا شود
|
از دو عالم فارغ آید تا ابد
|
|
هر که او مشغول این سودا شود
|
گر کسی پرسد که پیش روی او
|
|
دل چرا شوریده و شیدا شود
|
تو جوابش ده که پیش آفتاب
|
|
ذره سرگردان و ناپروا شود
|
ای دل از دریا چرا تنها شدی
|
|
از چنین دریا کسی تنها شود
|
هر که دور افتد ز جای خویشتن
|
|
میدود تا زودتر آنجا شود
|
ماهی از دریا چو بر خاک اوفتد
|
|
میطپد تا چون سوی دریا شود
|
گر تو بنشینی به بیکاری مدام
|
|
کارت ای غافل کجا زیبا شود
|
گر دل عطار با دریا رسد
|
|
گوهری بیمثل و بیهمتا شود
|